In ZenBoeddhistische kloosters offeren we bij middagmaaltijd een broodkruimel voor de hongerige geesten. Een ceremonieel gebaar dat ons even doet denken aan het geluk dat we hebben elke dag onze portie eten zomaar op ons bord te krijgen.
De nederlandse schilder-dichter Lucebert gebruikte de broodkruimel om zijn gevoel van kosmische nietswaardigheid uit te drukken. De broodkruimels van Hans en Grietje behoren tot ons collectief bewustzijn. Ze markeerden hun pad met broodkruimels in de hoop hun “home” of “beginpunt” terug te vinden. Vandaag kennen we allemaal de broodkruimels als “een virtueel kruimelpad” dat ons op de website toont waar we ons virtueel bevinden, meer gekend in de engelse benaming “breadcrumb”.
Broodkruimels zijn altijd en overal. De beoefening van zen is een pad ontdekken, een pad bedekt met broodkruimels die anderen voor ons hebben gemarkeerd, je moet ze gewoon zien en de juiste weg volgen.
