Oei, waar is mijn sutraboek

wierook

In zenboeddhistische kloosters is het branden van wierook een dagelijks gebruik. Bijna elke rituele handeling gaat er gepaard met het offeren van wierook. Door wierook te branden drukken we onze dankbaarheid uit .

Na onze dagelijkse ochtendzazen stappen we in processie en in stilte naar de hatto, de plaats waar de ceremonie’s worden gehouden in zenkloosters. Deze week is het mijn beurt om s’morgens  alle altaren van  brandende wierook te voorzien. Het heeft iets sportiefs, vooral het snel naar voren lopen tussen de rijen monniken met de wierookdoos tussen je uitgestrekte armen. Het moet een beetje zijn zoals met de olympische vlam lopen. Het vuur al lopend op de juiste plaats brengen. De eerste olympische vlam was een offer aan de god Zeus. Ze blijft tijdens de gehele duur van de Spelen branden net zoals onze wierook de volledige ceremonie geurt.

Maar het kan vierkant draaien. Je hebt ongeveer vijf minuten de tijd om snel van de meditatieruimte naar de hatto te lopen. Wat er overblijft aan waardevolle seconden moet voldoende zijn om vuur, wierook  en licht te brengen. Opperste concentratie en een kalme geest helpen om ongedeerd – zonder verbrande vingers ;-) – je taak te beëindigen. Je begint met het verwarmen van drie houtskooltjes, vervolgens steek je de 10 kaarsen aan waarvan je best de avond tevoren de wieken controleert op degelijkheid. Je steekt de lichten aan, een wierookstokje, je neemt je sutraboek, het sutraboek van de doshi (de persoon die de ceremonie leidt) en je trekt witte sokjes aan. Daarna sta je voor de ingang klaar als iedereen toekomt en doet alsof er niets aan de hand is. Regelmatig ademen en alles komt goed is hier de boodschap. Oef.

Je leert hoe het kleinste detail belangrijk is om je taak goed en binnen de voorziene tijd te doen. Na de wierook zorgvuldig onder de handen van de doshi geplaatst te hebben op het altaar, ga ik zonder aarzelen, ontspannen, naar mijn plaats. Aangekomen, grijp ik naar mijn sutraboek dat ik in de haast onder mijn kimono had geschoven.

Het zweet breekt me uit. Ik heb ergens onderweg mijn sutraboek verloren. Oei, hopelijk ligt het niet op de grond voor de ingang. Sutraboeken bevatten de leer van Boeddha en worden daardoor ook op de meest respectvolle manier behandeld. Ik kan nog net een zweem opvangen van de discrete hand van een monnik die mijn boekje pal voor het altaar opraapt. Ondertussen heb ik al een ander plaatsje gevonden om mijn boekje met minder risico tot verlies te dragen.

Een reactie achterlaten

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.