Elke ochtend is er in een zenklooster een theemoment waarop iedereen aanwezig is. Na de ochtendzazen drinken we samen koffie en thee. We bespreken praktische zaken besproken die belangrijk zijn voor het harmonieus samenleven in een groep.
Vandaag kregen we bij de thee het intieme gezelschap van drie azalea’s. Een lichtstraal bedekte karig de frele blaadjes op het houten tafeltje waar ze waren opgezet. De drie roze potjes met eveneens roze azalea’s in de ceremoniezaal hadden sinds mijn aankomst mijn aandacht getrokken. Niet alleen de kleur maar ook het triootje had iets vertederend. Bij elke gassho in het voorbijgaan van de Hatto kon ik niet nalaten ze even een blik te gunnen.
De papieren accordeon rond de potjes had identiek dezelfde roze kleur als de potjes. Een Vietnamese dame had naar jaarlijkse gewoonte deze drie azalea’s geschonken aan het klooster voor nieuwjaar. Na de ceremonie van de offerande – wat gebruikelijk is bij een gift – waren ze in de hatto gebleven. Nu het ging niet zo goed met ze. De roze blaadjes verkleurden naar bruin en enkele hadden een val op de vloer niet kunnen voorkomen. Roze puntjes op de grond.
Planten zijn ook levende wezens, en zijn dus onze aandacht waard. Ze stonden daar alle drie die azalea’s, precies alsof ze bij de groep behoorden. De specialisten werden erbij gehaald en er werd beslist om ze in het licht op een tafeltje voor het venster te plaatsen. Blijkbaar hebben azalea’s veel licht nodig.
De oplossing is niet zo belangrijk maar dat een plant zoveel en grondige aandacht krijgt heeft me geraakt. Er zijn zo vele dingen uit het dagelijks leven waar we geen aandacht aan schenken die hier wel met veel delicatesse worden behandeld. Onze beoefening is een beoefening waar de details belangrijk zijn zowel in zazen als in alles van het dagelijks leven. De kleinste details. Ook een plantje dat het niet goed doet.