“Het is niet zo’n gek idee, het leven plannen als een reis.
Alleen de hemel op het einde speelt ons nog altijd parten.
Zelfs al zijn we er rotsvast van overtuigd dat het hiernamaals niet bestaat, leven we in de stille hoop dat het later beter wordt.
Met mijn nieuwe job, met mijn volgende vent, na mijn pensioen, als we verhuisd zijn naar dat nieuwe huis, na de geboorte van ons tweede kind…
Dan worden we gelukkig.
De ontkenning van het hier en nu als enige plek van tevredenheid, is het vreselijkste wat we onszelf aandoen.”
Michiel Hendryckx
Gelukkig komt Jean-Marie me ophalen met de wagen voor de eerste vroege zazen in de nieuwe dojo. Ik moet de Pajotse heuvels niet op klimmen met de fiets om 6 uur s’morgens, een hele opluchting. Zazen in het donker en de stilte van de ochtend, het is de beste zazen. Straks ga ik naar de begrafenis van de vader van een vriend.. Ik hoop iets van de rust en sereniteit van de meditatie mee te nemen.